Τόσα δίνω, πόσα θες... ;

   Δεν έχουν παρέλθει καλά καλά τριάντα ημέρες από την ημερολογιακή λήξη των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων στη Βοιωτία και ήδη αρχίζουν να ακούγονται φήμες για τη μετακίνηση παικτών από ομάδα σε ομάδα. Εκείνο όμως που δημιουργεί ιδιαίτερο προβληματισμό για το μέλλον του τοπικού/ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου είναι το γεγονός πως, πλέον, το μεγαλύτερο μέρος των αθλητών/ποδοσφαιριστών αντιμετωπίζουν την ενασχόληση με το τοπικό ποδόσφαιρο κυρίως ως μέσο αύξησης του εισοδήματός τους και όχι ως έναν τρόπο γνήσιας ψυχαγωγίας, όπως θα έπρεπε. Ακόμα και οι ομάδες της χαμηλότερης κατηγορίας στην περιοχή μας δεν μιλούν για στελέχωση, αύξηση ή ενίσχυση του ρόστερ, αλλά για "μεταγραφικά μπάτζετ", κάνοντας άμεσα και έμμεσα κακό, όχι μόνο στην "τσέπη" τους, αλλά και στην ευρύτερη λειτουργία των πρωταθλημάτων. 

   Με την προσφορά ή το "τάξιμο" χρημάτων σε ποδοσφαιριστές βλάπτεται πολλαπλά ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Αρχικά, στο όνομα μιας φιλοσοφίας, που έχει κατά βάση εγωιστικά ερείσματα, αρκετές ομάδες επιθυμούν να πρωταγωνιστήσουν στα τοπικά πρωταθλήματα στηριζόμενες όχι σε ντόπιους ποδοσφαιριστές, διοτί εκείνοι μειονεκτούν σε ταλέντο, αλλά σε "ξένους" ταλαντούχους-αμειβόμενους. Απότοκο αυτού είναι πολλά παιδιά να χάνουν  τη θέση τους στην ομάδα του χωριού τους και να σταματούν πρόωρα τον ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ αθλητισμό, μένοντας με την πικρία της κακής αντιμετώπισής τους. Μάλιστα, σαν να μην έφτανε αυτό, όταν πάψει "να γεννά η κότα με τα χρυσά αυγά" οι ομάδες αυτές εξαφανίζονται από τον "ποδοσφαιρικό χάρτη", καθώς ξεμένουν από ποδοσφαιριστές, αφού οι αμειβόμενοι "την... κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για το επόμενο κοτέτσι", ενώ οι ντόπιοι "απολαμβάνουν" εκδικητικά τη συγκεκριμένη εξέλιξη. 

   Επιπλέον, η τακτική των "μπάτζετ" δεν κάνει κακό μακροπρόθεσμα μόνο στις ομάδες που ακολουθούν αυτό το σκεπτικό, αλλά και στις ομάδες εκείνες που βλέπουν ρομαντικά το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Αυτό συμβαίνει γιατί η τακτική του "αμειβόμενου ερασιτεχνισμού" σταδιακά διαχέεται στο σύνολο των ποδοσφαιριστών, άσχετα με το ταλέντο τους και την ποδοσφαιρική εμπειρία τους. Έτσι, ομάδες μικρών χωριών ή ακόμη και πόλεων που αναζητούν παίκτες για στελέχωση του ρόστερ τους, αλλά δεν μπαίνουν στο "τρυπάκι" της αμοιβής, έρχονται αντιμέτωπες με φράσεις τύπου "πόσα δίνετε;" ή "θέλω 50 τον αγώνα" (από ανθρώπους που πολλές φορές ίσα που ξέρουν να κλωτσάνε), με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν είτε γιατί δεν έχουν να δώσουν χρήματα, είτε γιατί δεν επιθυμούν να μπουν σε αυτήν τη λογική.  

   Και για να απαντήσω σε όσους διαφωνούν με τις παραπάνω απόψεις θα αναφέρω τα εξής: 1) Δεν διαφωνώ με την πλήρη ή μερική κάλυψη κάποιων εξόδων των ποδοσφαιριστών, αλλά με την έμμισθη απόκτηση παικτών σε κατηγορίες που "παρακάτω δεν έχει". 2) Δεν διαφωνώ με την ενίσχυση των ομάδων με 1-2-3 καλούς-έμμισθους ποδοσφαιριστές προκειμένου η ομάδα να πετύχει έναν στόχο, αλλά διαφωνώ με την πλήρη στελέχωσή της από τέτοιους, γιατί χάνεται το νόημα του ερασιτεχνισμού. 3) Δεν κατακρίνω τις ομάδες που έχουν τα χρήματα και την ευχέρεια να το κάνουν, αλλά τις συμβουλεύω να προσέχουν σε ποιους δίνουν χρήματα, γιατί δεν τα αξίζουν όλοι και "χαλάνε το ποδόσφαιρο". Και για να κλείσω, αν ο τόπος μας δεν έχει παιδιά, κατά την άποψή μου, είναι άνευ ουσίας να έχει ομάδα.. μισθοφόρων!